met open armen

Morgennacht vertrek ik weer van Paramaribo naar Nederland, met een beetje weemoed zal ik de tropen verlaten. Ik ben van het land gaan houden, geniet van de prachtige natuur en de warmte tussen mensen. Het is ook weer goed om te gaan..en weer bij mijn geliefde(n) te zijn.

Toen ik wegging was ik van plan om met lege handen te gaan, als ik terug kijk ben ik vooral met open armen hier geweest. Ik heb vriendschappen gesloten en vanuit de opgebouwde relaties heb ik kunnen bijdragen aan de visie ontwikkeling van de Lutherse Kerk in Paramaribo en het Theologisch Seminarie. Horen, zien en luisteren was het advies dat Raymon Wimpel mij gaf, een goed recept. Alles draait in Suriname om relatie.

In mijn tijd hier heb ik geleerd hoe belangrijk is om goed te blijven afstemmen en luisteren, hoe belangrijk het is om eerst de cultuur te begrijpen, voordat je bij kunt dragen. Wat ik hiervan meeneem naar Nederland is..de tijd nemen..what needs to happen en van daaruit werken. Een wijze Surinaamse les, die misschien niet wereldschokkend is, maar wel essentieel om effectief te zijn.

Wie is er voor wie…?

Ik kwam naar Suriname om bij te dragen, dat heb ik kunnen doen. Ik  heb bijeenkomsten geleid in tropische settings, heb mijn professionele vaardigheden kunnen gebruiken in coaching en het begeleiden van een werkconferentie in het Theologisch Seminarie. Vanuit het groeien in de cultuur en de relatie met mensen, heb ik de processen kunnen begeleiden. In de evaluatie van het ministerium kreeg ik als eretitel een Surinaamse variant op mijn naam Caatje, voor jongeren tante Caatje. Ik was er in geslaagd om niet als betweterende blanke te werken.

Tegelijkertijd is Suriname er minstens zo (of misschien wel meer) voor mij geweest als ik voor Suriname. De rust en warmte om mij heen, de vriendschappen, de gastvrijheid hebben me meer in kontakt gebracht met mezelf en adempauze gegeven. Wat een verschil met het volle schema in nederland, waar ik vaak  in beland om het leven ten volle te leven.

Naast de contacten in de stad zijn de trips in het oerwoud verstillend geweest, plekken zonder wegen (Palumeu, op weg naar de grens van Brazilie) met alleen de oerwoud geluiden. Het horen van de schorpioenen en slangen als belletjes rinkelend, in de nacht Het zien van miljarden sterren in de heldere nacht. Wakker worden met het geluid van brulapen.

 

En ..de prachtige en spannende soula’s (stroomversnellingen). Even een  kleine anekdote: in Palumeu is er geen telecommunicatie, dat betekent dat toen we spectaculair een stroomversnelling waren afgegaan, een paar meter naar beneden, we echt een probleem hadden toen we er tegen de avond niet meer óp konden. Toen ik op een rots in de stroomversnelling stond en de boot niet terug kon naar het dorp, en verder was er geen dorp, realiseerde ik me hoe gewoon het is om: even Apeldoorn te bellen. Na vele pogingen om de boot met de motor omhoog te krijgen hebben we met 8 man en vrouw de boot, tegen de stroom in over de rotsen getild. Tot boven het middel met handen vast, toen de boot los was, erheen waden. Ik begrijp nu wat voor effect een survival training heeft op teams. Na deze tocht was onze groep van 6 touristen en 3 Indianen een eenheid.

Morgen ga ik naar huis, ik kan me niet voorstellen dat ik niet meer terug kom, het ”missie visie” proces van het ministerium is niet klaar, de veranderingen hebben tijd nodig. Ik ben van Suriname en Surinamers gaan houden. Tot ziens zeg ik dus maar.

Deze blog stopt hierbij..mijn relatie met Suriname en met wat Suriname mij gebracht heeft, hoop ik nog lang vast te houden.